En toen waren we plotseling al weer aan het eind van februari met: Het scoren van een prachtig oud hek op de franse marktplaats. Sam monteert m vandaag met op gezette tijden een hartgrondig ‘Merde’ (zijn we eigenlijk niet van hem gewend, dus het gaat echt niet helemaal lekker, kennelijk) maar hij staat.
Wij zijn lid van een groep mensen uit deze buurt, die met elkaar activiteiten doen op cultuur, sociaal en taalgebied. Het zijn Engelsen, Fransen en Nederlanders. Superleuk. Entente Cordiale heten ‘we’. Gary (oorspronkelijk Engelsman) is de oprichter. Ik spreek met hem af en we hebben het over het op de kaart zetten in deze regio van Reveries en hij kan ons helpen aan groepen jongeren die onder begeleiding bv op de camping aan het werk kunnen. Dat vinden wij heel leuk! Dit weekend komt overigens de hele club bij ons high-tea-en en spelletjes doen!
Dat integreren doen we, al zeggen we het zelf, sowieso wel goed: zo gaan we op een donkere avond naar een tentoonstelling in de Mediatheque (tegenover ons huis). De tentoonstelling gaat over Auvergne - Rhone - Alpes
Iedereen neemt wat mee in dat thema: muziek, eten en drinken, spel, quiz, boeken. Dus je moet je voorstellen dat mensen in Amsterdam bij elkaar gaan zitten om te praten, lezen en muziekmaken over Drenthe. Zoiets!
Ergens in januari gaan wij er zaterdags op uit. Hup naar de kust. Maaarrr de groep die we op dat moment in ons huis hebben, kunnen niet zonder ons: ‘het water is niet warm’, ‘we krijgen de haard niet aan’, ‘een douche doet het niet’…. Pfffff dit is niet fijn. Later blijkt dat de kraan op de bewuste plek gewoon even wat langer nodig heeft om warm te worden, dat je de skills om een haard aan te maken een beetje moet weten en de douchekop heeft een knopje. Andere weekenden is er een groep en dan horen we helemaal niks. Dus weer wat geleerd: t’is maar net wie je in huis hebt. De meeste groepen zijn trouwens superaardig, gezellig en netjes.
We kopen een nieuw fornuis voor onze zelfkokende gasten. We mobiliseren een paar mannen om het ding naar binnen te sjouwen en aan te sluiten. O, o…… het fornuis is veeeeels te laag: Zou het komen dat het een Italiaans merk is: daar wonen ’kleine mensjes ’?? Haha Na veel gezoek naar een oplossing, internet, opmeten, druk praten in het frans met elkaar, kom ik eieieieieindelijk op het idee om eens ín het fornuis te kijken: verstelbare poten!!!!! WAAAAAAAH, hoe kan het dat niemand dit ‘op tijd’ verzint!
Op de camping ligt een enórme stapel afval van de tuin. Van jaaaren zo lijkt het. ‘Niks aan de hand’ , zegt Bebert, ‘in het voorjaar steken we ‘m in de brand.’ ‘Mag dat wel?’ ‘Ja hoor’. Nou niet dus! Op het moment dat het vuur lekker oplaait, krijgt de gendarmerie er toch letterlijk lucht van en verordert tot ARRETE! Stop met dat vuur! Nu kunnen we alsnog met karretje heen en weer naar de dechetterie gaan rijden! Je kunt het dom van ons noemen, maar als de fransman zelf niet moeilijk doet, doen wij het ook niet, ja toch?
Ach en dan op een dag met m’n broer samen op de camping een houtwalletje aanleggen: ik word wel heel gelukkig van dat soort middagen: lekker klooien!!
Marc vindt in onze schuur een heuse mollen’bom’. Het is te zielig voor woorden, maar we proberen m toch uit! Als Marc allang weer in NL is, neem ik een kijkje bij het apparaat en ja hoor, de hele boel lijkt ‘omgeploegd’ en uit elkaar gespat. De bom is afgegaan. Eng toch?
De volgende keer dat ik naar NL rijd trouwens, is dat als een Francaise.
Belasting betalen in Nederland voor een auto die hier min of meer geparkeerd staat op ons terrein, is dan verleden tijd. Trudy daarentegen woont nog officieel in NL en kan dit soort dingen nog niet regelen.
De winter is bijna voorbij: de forsythia’s ‘doen’ het al en heel veel sneeuwklokjes op de camping. Heel fijn! We hebben de winter overleefd zo lijkt het.
Comments